De valiezen waren gisterenavond
reeds in orde gebracht. Iedereen was op tijd aan de ontbijttafel, dus konden we
om 9u -met pijn in het hart- vertrekken. Kütahya was de bestemming. Een
aangenaam landschap gleed langs ons voorbij. Tegen de middag waren we ter
plaatse. De Turkse chauffeurs wilden hun religieuze plichten vervullen en
deelnemen aan het vrijdaggebed. Een uitgelezen kans voor mij om voor de eerste
keer getuige te zijn van een islamitische eredienst. Het was een kleine moskee.
Jammer genoeg moesten de vrouwen buiten blijven, gezien er geen balkon was. Mannen
en vrouwen bidden namelijk apart. Twintig minuten later kreeg ik uitleg van de
collega islam. Een korte bedenking maakte duidelijk dat we, gezien onze
rijkdom, oog moesten hebben voor hen die het moeilijk hebben.
Het kasteel van Kütahya, prachtig
gelegen op een heuvel, had een restaurant dat om zijn as draaide. In 45 minuten
hadden de gasten een zicht over de hele omgeving, want dat was de tijd die
nodig was om volledig rond te draaien. Daarna bezochten we allen een moskee,
met in het midden een prachtige fontein. Het water kwam recht uit de bergen de
moskee ingestroomd. Het archeologie- en keramiekmuseum waren zeker de moeite
waard om te bezoeken. Op het einde kwamen we de onvermijdelijke Ataturk tegen.
Op een bord was zijn gezicht aangebracht, opgebouwd uit de woorden die de
leerlingen dagelijks moeten opzeggen op school. De rituelen rond hem doen
denken aan het communistisch Rusland van de jaren ’40 - ’50.
Lunch werd geserveerd in een
eenvoudige pitabar. Zoals gewoonlijk zeer lekker. Toen bezochten we een
“Germyan mansion”. Gewoonweg indrukwekkend. Prachtig gerestaureerde huizen, nu bvb.
dienstdoende als theehuis of restaurant. We kregen deskundige uitleg van onze
collega en dronken daarna thee. Max had even de schrik van zijn leven. Plots
vroeg de directeur of hij zijn portefeuille nog had. “Jazeker” , zei hij. Maar
toen hij in zijn rugzak keek!... Noppes !!! Hij had die nl. verloren en de
eerlijke vinder had ons via via weten te bereiken. Gelukkig voor hem kwam alles
toch nog goed. Bij een bezoek aan de burgemeester, enkele dagen geleden, zei deze fier dat het hier aangenaam wonen is. Diefstal komt weinig voor en Max heeft dit mogen ondervinden.
Nu wandelden we langs de winkels,
doorheen het drukke verkeer. Goed opletten was de boodschap. Kobe kocht
oortjes, die na enkele minuten gebruik reeds stuk waren en verschillende
leerlingen konden de juwelen niet laten liggen. Melek ,een Turkse lerares,
kocht voor iedere leerkracht een kleine attentie. Terug aan de bus volgde
opnieuw een “emo-moment”. Gisteren vloeiden al heel wat traantjes tijdens het
afscheidsfeest. Nu kwamen tranen bis. Drie deelnemers van het Turkse team
verlieten ons en het afscheid op de bus was heftig, inclusief “groepshug”.
Het avondeten kregen we in een
internaat. Daar was er voor Rabia een leuke verrassing. Morgen is ze jarig,
maar dan zitten we vanaf 3u in de ochtend op de luchthaven in Istanbul. Daarom
kreeg ze die avond een attentie. Iedereen zong en een mooie taart kwam
tevoorschijn. De leerlingen aten die samen op.
Om 22u vertrokken we naar
Istanbul. Tot die tijd konden we gebruik maken van de verschillende kamers van het
internaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten