woensdag 27 november 2013

We hebben een mooie avond beleefd

Vandaag hebben alle leerlingen en leerkrachten hun verhalen in geuren en kleuren kunnen vertellen aan de ouders en de aanwezige leerkrachten. We begonnen met een informeel half uur. Iedereen kon een tas thee nemen, een snoepje en kijken naar wat foto's van de reis. Ondertussen hoorden we Turkse muziek op de achtergrond.
Stipt om 19u30 begonnen de leerlingen. Ze waren toch wat zenuwachtig, maar brachten het er zeer goed van af. 
Daarna keken we naar een compilatie van filmpjes. Het was hartverwarmend om de beelden nog eens te zien. Voor de toeschouwers was er heel wat te beleven. Iedereen maakte het mee van op de eerste rij.
Toen was er een verrassing. De Turkse delegatie had een korte video boodschap gestuurd, waarin ze ons nog eens bedankten voor de prettige samenwerking en ons succes wensten voor deze avond.
Nu konden de leerkrachten nog eens benadrukken wat voor een indruk deze reis heeft gemaakt op ieder van hen. De hartelijke ontvangst had wel de grootste indruk gemaakt. Ook de kwaliteit van het programma kwam aan bod. Ofwel de manier waarop de dames werden verwend in het badhuis. De grote plaats die Ataturk nog steeds inneemt in de samenleving, in het onderwijs stemde tot nadenken. Hielp bij het analyseren van informatie die we hier krijgen over Turkije. Kortom niemand kwam op dezelfde manier terug van de reis. 
Schepen Bruno Steegen kreeg daarop de kans om de relatiegeschenken, die we in Emet hadden ontvangen van het bestuur, te overhandigen aan de directie.
Nog een toespraak van de directie en een afsluitend woord vooraleer de leerlingen een poging waagden en de dansvloer bezetten onder het gegalm van Turkse klanken. Hoewel de inzet merkelijk minder was dan in Turkije, ontstonden er toch kortstondig mooie momenten.
Ondertussen werden opnieuw foto's getoond en enkele video's. Hilarisch was ook nu de doortocht van Kobe en Max als gevaarlijke krijgers. Dit en zo veel meer zorgde voor een onvergetelijke ervaring. 
Een speciale vermelding verdienen Noubar en Yasmine die bereid waren om te komen helpen. Zij zorgden ervoor dat niemand zonder drank of snoepje bleef. Ze ruimden alles op. Kortom prachtig werk. Bedankt.
De aanwezige ouders en leerkrachten hebben zichtbaar genoten van ons enthousiasme. Hopelijk krijgt ons team nu nog de nodige versterking om het programma in mei op eenzelfde hoogte te brengen als dit van onze Turkse collega's.
                 

                     








vrijdag 8 november 2013

Turkije de laatste dag

En het was avond geweest en het werd morgen, de laatste dag.
Zoals gezegd om 22u gisteren vertrokken. Om 3u waren we in de luchthaven. Ook op dit uur moesten we aanschuiven op de autostrade naar het vliegveld. Hier aangekomen namen we afscheid van de Poolse delegatie. Zij hadden om 6.25u een vlucht terug. Opnieuw vochtige ogen. De Litouwers zullen straks Istanbul nog bezoeken. Hun vertrek is pas voorzien om 18u. Zij blijven, samen met ons, nog even in de vertrekhal. Om de tijd te doden probeert iedereen nog wat Turkse lira op te maken.

We hopen op een rustige vlucht en een behouden thuiskomst om 10u40.
Het is gebeurd. Alles is goed verlopen en iedereen is veilig thuis gekomen. Nu is dan ook het moment aangebroken om het compliment door te geven, dat het Belgische team kreeg van de Turkse organisatoren. De leerkrachten en ook de leerlingen kregen een dikke pluim voor hun actieve medewerking en hun positieve ingesteldheid. Hier kunnen wij als leerkrachten enkel aan toevoegen dat de leerlingen zich voorbeeldig hebben gedragen. Het was geen opdracht maar een plezier om deze jongeren te begeleiden op deze grandioze reis (in de letterlijke en figuurlijke betekenis). Een speciale pluim is er ook voor mijnheer Murat. Dankzij zijn kennis van de taal en zijn niet aflatende inzet om het project te doen slagen, was het voor ons gemakkelijker om er zo'n groot succes van te maken. Daarnaast straalde de warmte af van ons vrouwelijk team. De contacten met de andere deelnemers en de lokale bevolking ging hen bijzonder goed af. De hartelijke reacties vlogen dan ook heen en weer. Ondergetekende probeerde de grote lijnen van het project in de gaten te houden en alles in een overzichtelijk verslag te gieten.  Dus een dikke proficiat aan de MartinusComeniërs.

Turkije de zesde dag

De valiezen waren gisterenavond reeds in orde gebracht. Iedereen was op tijd aan de ontbijttafel, dus konden we om 9u -met pijn in het hart- vertrekken. Kütahya was de bestemming. Een aangenaam landschap gleed langs ons voorbij. Tegen de middag waren we ter plaatse. De Turkse chauffeurs wilden hun religieuze plichten vervullen en deelnemen aan het vrijdaggebed. Een uitgelezen kans voor mij om voor de eerste keer getuige te zijn van een islamitische eredienst. Het was een kleine moskee. Jammer genoeg moesten de vrouwen buiten blijven, gezien er geen balkon was. Mannen en vrouwen bidden namelijk apart. Twintig minuten later kreeg ik uitleg van de collega islam. Een korte bedenking maakte duidelijk dat we, gezien onze rijkdom, oog moesten hebben voor hen die het moeilijk hebben.
Het kasteel van Kütahya, prachtig gelegen op een heuvel, had een restaurant dat om zijn as draaide. In 45 minuten hadden de gasten een zicht over de hele omgeving, want dat was de tijd die nodig was om volledig rond te draaien. Daarna bezochten we allen een moskee, met in het midden een prachtige fontein. Het water kwam recht uit de bergen de moskee ingestroomd. Het archeologie- en keramiekmuseum waren zeker de moeite waard om te bezoeken. Op het einde kwamen we de onvermijdelijke Ataturk tegen. Op een bord was zijn gezicht aangebracht, opgebouwd uit de woorden die de leerlingen dagelijks moeten opzeggen op school. De rituelen rond hem doen denken aan het communistisch Rusland van de jaren ’40 - ’50.
Lunch werd geserveerd in een eenvoudige pitabar. Zoals gewoonlijk zeer lekker. Toen bezochten we een “Germyan mansion”. Gewoonweg indrukwekkend. Prachtig gerestaureerde huizen, nu bvb. dienstdoende als theehuis of restaurant. We kregen deskundige uitleg van onze collega en dronken daarna thee. Max had even de schrik van zijn leven. Plots vroeg de directeur of hij zijn portefeuille nog had. “Jazeker” , zei hij. Maar toen hij in zijn rugzak keek!... Noppes !!! Hij had die nl. verloren en de eerlijke vinder had ons via via weten te bereiken. Gelukkig voor hem kwam alles toch nog goed. Bij een bezoek aan de burgemeester, enkele dagen geleden, zei deze fier dat het hier aangenaam wonen is. Diefstal komt weinig voor en Max heeft dit mogen ondervinden.
Nu wandelden we langs de winkels, doorheen het drukke verkeer. Goed opletten was de boodschap. Kobe kocht oortjes, die na enkele minuten gebruik reeds stuk waren en verschillende leerlingen konden de juwelen niet laten liggen. Melek ,een Turkse lerares, kocht voor iedere leerkracht een kleine attentie. Terug aan de bus volgde opnieuw een “emo-moment”. Gisteren vloeiden al heel wat traantjes tijdens het afscheidsfeest. Nu kwamen tranen bis. Drie deelnemers van het Turkse team verlieten ons en het afscheid op de bus was heftig, inclusief “groepshug”.
Het avondeten kregen we in een internaat. Daar was er voor Rabia een leuke verrassing. Morgen is ze jarig, maar dan zitten we vanaf 3u in de ochtend op de luchthaven in Istanbul. Daarom kreeg ze die avond een attentie. Iedereen zong en een mooie taart kwam tevoorschijn. De leerlingen aten die samen op.

Om 22u vertrokken we naar Istanbul. Tot die tijd konden we gebruik maken van de verschillende kamers van het internaat.




donderdag 7 november 2013

Turkije de vijfde dag

Deze morgen weer kunnen genieten van de oproep van de muezzin. Onze eerste stop was een werkplaats van keramiek. We zagen de vrouwen de vazen, figuren etc. beschilderen met een bijzonder klein penseel. Wat een werk. Hierna stopten we even aan de school. Iedereen tekende daar zijn hand op de muur en noteerde iets op die hand. Daarna schreef iedereen een korte overdenking in het dagboek en werd door iedereen, op een lijst de naam genoteerd, met e-mail adres en facebook gegevens. Op die manier kan iedereen, ook later nog, contact met elkaar opnemen.
Daarna reden we naar Aizanoi, een oude stad uit de Lydische periode, nu een prachtige ruïne. De verschillende overblijfselen spraken tot de verbeelding. Bijzonder was een reeks stenen met de prijzen voor de verschillende producten. Eén slaaf kostte vb. 2 ezels.
Daarna bezochten we kort een kleine moskee met een houten plafond. Toen gingen we eten bij een romantische plaats aan het water. De Belgische delegatie dacht buiten te blijven, want daar was ook gedekt (te veel volk voor het kleine restaurant). Maar nadat we zo’n 15 minuten aan het wachten waren, werden we gelukkig naar binnen geroepen. Dat is het voordeel om te gast te zijn. Deze maaltijd was nl. samen met de leerkrachten van de deelnemende school. Zij mochten zich opofferen om buiten te eten en wij konden binnen plaatsnemen. Hier was het heel wat warmer.
Ik vermoed dat sommigen gisteren stiekem een regendans hebben uitgevoerd. Het was een druilerige, typisch Belgische dag. De hele tijd was het bewolkt, fris en druppelde het constant.
In de bus wist Dries dit te melden: “Een kat had 16 levens, totdat een 4x4 haar omver reed.” Ieder om beurt had wel een wijze uitspraak in petto. Terug in het hotel mochten de leerlingen enkele vragen beantwoorden over het project. Dit gebeurde in gemengde groepen, en zoals steeds in het Engels. Deze evaluatie bracht aan het licht dat ze aan de volgende organisatoren vooral wat meer nachtrust vroegen. Concreet betekende dit, later opstaan. Een lid van dit, Belgisch, organiserende team zou hen adviseren om misschien iets vroeger in te slapen, zodat het aantal uren nachtrust voldoende is, om de dag fris en monter door te komen.
Nu was er vrije tijd, terwijl de coördinatoren vergaderden over de afhandeling van de rekening en het verloop van morgen. Dit is nl. onze laatste nacht in het hotel. Vanavond moeten de koffers worden gepakt. Morgen vroeg vertrekken we naar Küthaya, brengen daar de dag door, en reizen om 22u met de bus naar Istanbul. De ochtend daarop vliegen we dan terug naar België. Maar “First things First”, eerst naar het afscheidsfeest.

Na de speeches kregen we een overzicht van hetgeen we tot nu toe meemaakten, aan de hand  van de foto's en filmpjes van alle deelnemers. Eén filmpje kreeg een daverend applaus. De bijzonder gevaarlijk uitziende Ottomaanse krijgers vielen in de smaak. Max en Kobe waren geweldig, maar vooral Kobe stal de show. Het scheelde niet veel of hij kreeg een staande ovatie na afloop. Daarna volgde de uitreiking van de certificaten. De deelnemende landen, de ouders die enorm veel werk hadden verzet, de sponsors en de leerkrachten kregen een tastbaar bewijs van hun deelname aan dit project. Enkel door de geweldige inzet van iedereen, werd dit een groot succes. Het Turkse team mag echt fier zijn op zichzelf. Ze hebben de lat zéér hoog gelegd. Een prachtig programma, zeer uitgebalanceerd en leerrijk. Niemand komt op dezelfde manier terug naar België. Iedereen zal dit voor de rest van zijn leven met zich meedragen. De warmte, die hier door de bevolking wordt verspreid, is niet te beschrijven. Er waren weinig ogen droog bij de leerlingen (en "natuurlijk" bij de vrouwelijke leerkrachten). Maar dit duurde niet lang. Oppeppende Turkse klanken  veranderden een saaie vergaderzaal in enkele seconden in een bruisende feesttent. Een collega zei terecht: "Dat krijgen we nooit klaar tijdens ons schoolbal, en bovendien zonder één druppel alcohol". Een indrukwekkende afsluiting van een inspirerende week.