Turkije de vijfde dag

Deze morgen weer kunnen genieten van de oproep van de muezzin. Onze eerste stop was een werkplaats van keramiek. We zagen de vrouwen de vazen, figuren etc. beschilderen met een bijzonder klein penseel. Wat een werk. Hierna stopten we even aan de school. Iedereen tekende daar zijn hand op de muur en noteerde iets op die hand. Daarna schreef iedereen een korte overdenking in het dagboek en werd door iedereen, op een lijst de naam genoteerd, met e-mail adres en facebook gegevens. Op die manier kan iedereen, ook later nog, contact met elkaar opnemen.

Daarna reden we naar Aizanoi, een oude stad uit de Lydische periode, nu een prachtige ruïne. De verschillende overblijfselen spraken tot de verbeelding. Bijzonder was een reeks stenen met de prijzen voor de verschillende producten. Eén slaaf kostte vb. 2 ezels.

Daarna bezochten we kort een kleine moskee met een houten plafond. Toen gingen we eten bij een romantische plaats aan het water. De Belgische delegatie dacht buiten te blijven, want daar was ook gedekt (te veel volk voor het kleine restaurant). Maar nadat we zo’n 15 minuten aan het wachten waren, werden we gelukkig naar binnen geroepen. Dat is het voordeel om te gast te zijn. Deze maaltijd was nl. samen met de leerkrachten van de deelnemende school. Zij mochten zich opofferen om buiten te eten en wij konden binnen plaatsnemen. Hier was het heel wat warmer.

Ik vermoed dat sommigen gisteren stiekem een regendans hebben uitgevoerd. Het was een druilerige, typisch Belgische dag. De hele tijd was het bewolkt, fris en druppelde het constant.

In de bus wist Dries dit te melden: “Een kat had 16 levens, totdat een 4x4 haar omver reed.” Ieder om beurt had wel een wijze uitspraak in petto. Terug in het hotel mochten de leerlingen enkele vragen beantwoorden over het project. Dit gebeurde in gemengde groepen, en zoals steeds in het Engels. Deze evaluatie bracht aan het licht dat ze aan de volgende organisatoren vooral wat meer nachtrust vroegen. Concreet betekende dit, later opstaan. Een lid van dit, Belgisch, organiserende team zou hen adviseren om misschien iets vroeger in te slapen, zodat het aantal uren nachtrust voldoende is, om de dag fris en monter door te komen.

Nu was er vrije tijd, terwijl de coördinatoren vergaderden over de afhandeling van de rekening en het verloop van morgen. Dit is nl. onze laatste nacht in het hotel. Vanavond moeten de koffers worden gepakt. Morgen vroeg vertrekken we naar Küthaya, brengen daar de dag door, en reizen om 22u met de bus naar Istanbul. De ochtend daarop vliegen we dan terug naar België. Maar “First things First”, eerst naar het afscheidsfeest.

Na de speeches kregen we een overzicht van hetgeen we tot nu toe meemaakten, aan de hand  van de foto's en filmpjes van alle deelnemers. Eén filmpje kreeg een daverend applaus. De bijzonder gevaarlijk uitziende Ottomaanse krijgers vielen in de smaak. Max en Kobe waren geweldig, maar vooral Kobe stal de show. Het scheelde niet veel of hij kreeg een staande ovatie na afloop. Daarna volgde de uitreiking van de certificaten. De deelnemende landen, de ouders die enorm veel werk hadden verzet, de sponsors en de leerkrachten kregen een tastbaar bewijs van hun deelname aan dit project. Enkel door de geweldige inzet van iedereen, werd dit een groot succes. Het Turkse team mag echt fier zijn op zichzelf. Ze hebben de lat zéér hoog gelegd. Een prachtig programma, zeer uitgebalanceerd en leerrijk. Niemand komt op dezelfde manier terug naar België. Iedereen zal dit voor de rest van zijn leven met zich meedragen. De warmte, die hier door de bevolking wordt verspreid, is niet te beschrijven. Er waren weinig ogen droog bij de leerlingen (en "natuurlijk" bij de vrouwelijke leerkrachten). Maar dit duurde niet lang. Oppeppende Turkse klanken  veranderden een saaie vergaderzaal in enkele seconden in een bruisende feesttent. Een collega zei terecht: "Dat krijgen we nooit klaar tijdens ons schoolbal, en bovendien zonder één druppel alcohol". Een indrukwekkende afsluiting van een inspirerende week.